deszczowo

Za oknem stale ponuro, czas chodzenia ścieżkami wytoczonymi przez miliony kropel. Wieczorami przemykam pomiędzy drzewami wzbudzając szelest liści. Tylu ludzi błądzi. Tylu chce kochać. Tylu nienawidzieć. Choć wcale nie chcę nadal leczę dusze. Kto by pomyślał, że ja to nadal ja. Ból przeszkadza mi w zwyczajnej egzystencji. Świat mój utracił intensywność barw. Trudno, czasem trzeba odpuścić. Stare rany palą mnie nowym ogniem. Bez szansy na oczyszczenie.

W całunie ludzkich wspomnień...