Błękit

I już coraz żadziej ta myśl kwitnie tak wyraźnie w mojej głowie. Dawne dni płyną jakoś szybciej. Z każdym dniem więcej ludzi umarłych. A każdy gest zbliża mnie...

Czeluści własnego umysłu

Czasem tak niepojęta mała tajemnica bycia człowiekiem. Uśpione nadzieje, porzucone ambicje.

I tylko ta sama muzyka rozbrzmiewa wokół. Kwiaty od dawna uśpione pod śniegiem. Nagle ziemskie życie zaschciało ujrzeć słońce. Jasny blask czarnych myśli. Jedyne co czuję wyraźniej to ból głowy. On zawsze powraca, choć czasem o mnie zapomina. To będzie ciężki tydzień, a ja namiętnie pocieram oczy. Przynajmniej nie widze rozmazanego tuszu opadającego na policzka. Byle do piątku!